• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Marek Kamiński: W Trójmieście czuję się najlepiej

Anna Gryszkiewicz
14 listopada 2012 (artykuł sprzed 11 lat) 
Marek Kamiński: Mógłbym mieszkać na całym świecie, ale tutaj czuję się najlepiej. Marek Kamiński: Mógłbym mieszkać na całym świecie, ale tutaj czuję się najlepiej.

12.10. Udało mi się skończyć pracę nad książką dla National Geographic. 30.10. Miałem niezwykłe spotkanie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przede mną przemawiał sam Orhan Pamuk. 31.10. Targi Książki w Krakowie - kolacja z wielkimi gośćmi - Mariuszem Czerkawskim, Jolantą Kwaśniewską, Beatą Pawlikowską i Martyną Wojciechowską. Cały czas pracuję nad Odyseją 2014. 12.11 Trochę brakuje mi energii, działań jest dużo. Nie można przecież pracować cały czas, trzeba też znaleźć chwilę spokoju i zastanowić się nad tym wszystkim.



To tylko fragmenty wpisów z internetowego dziennika Marka Kamińskiego. Spotykamy się w jego fundacji. Od pierwszych sekund zostaję zbombardowana informacjami o planach podróżnika na kolejne dwa lata. Zespół współpracowników szykuje się do dużego wydarzenia charytatywnego, aukcji "Młoda Sztuka". Dzięki wylicytowaniu prac młodych artystów, fundacja pomoże dziesiątkom dzieci podczas wyjazdów rehabilitacyjnych "Zdobywcy Biegunów". Do planów dochodzą dwie duże wyprawy, wydanie książki, komiksu i wiele, wiele innych. Spokój przychodzi dopiero po kwadransie rozmowy...

Prowadzi pan dziennik na swojej stronie internetowej, w którym opisuje pan dokładnie zdobyte cele i projekty kolejnych wypraw. Zainteresowała mnie szczególnie jedna. Od lat mieszka pan w Trójmieście - czym dla pana jest planowana Odyseja 2014?

Zawsze wybierałem drogę, której nikt nie znał. Zupełnie jak w wierszu Roberta Frosta: "Dwie ścieżki prowadziły przez las, ja wybrałem tę mniej uczęszczaną." Punktem zaczepienia było Santiago de Compostella - to dość oczywisty cel dla wychowanka kultury europejskiej. Jednak pójście tradycyjnym szlakiem portugalskim, hiszpańskim czy francuskim wydawało mi się zbyt oczywiste. Podobnie było przecież z biegunami. Mogłem je zdobywać w ciągu dwudziestu albo i trzydziestu lat - zrobiłem to w rok. Wracając do Santiago, wszystko złożyło się jakoś samo. Będąc kiedyś w pobliżu, w Porto, zdecydowałem się podjechać tam. Na miejscu usłyszałem historię pewnego pielgrzyma, który w XIV wieku zawędrował do Santiago z Pomorza. Nazywał się Paul Bulgerin. Na miejscu, na przekór oczekiwaniom, nie znalazł duchowego odkupienia i ktoś pokierował go do Nagiej Góry na Pomorzu, miejsca, które znajdowało się 100 metrów od jego domu. Stąd korzenie mojej wyprawy. Chcę pokazać, że mój biegun jest właśnie tutaj. Odyseja 2014 to też pewnego rodzaju podsumowanie wszystkich moich doświadczeń, summa navigatore.

Chyba jednak Itaką Marka Kamińskiego jest Gdańsk, urodził się pan tutaj.

Urodziłem się w Gdańsku, ale wychowałem na Pomorzu i wróciłem tu dopiero w okresie studiów.

Jak pan zapamiętał Trójmiasto z tamtego okresu?

Mam takie wrażenie, nie wiem dlaczego, że Gdańsk niewiele się zmienił. Może trochę zmieniły się dekoracje, ale serce miasta, przyroda pozostały przecież te same. Tylko ludzie... pamiętam okres strajków. Gdańszczanie byli wtedy bardzo wojowniczy i zadziorni. Mieli świadomość tego, że zmieniają historię. Sam też rzucałem kamieniami.

Gdzie pan wtedy mieszkał?

W namiocie w Górkach Zachodnich. Budowałem wtedy jacht Wladimir Wysocki.

Ile czasu można spędzić w namiocie?

Dużo... (śmiech). Ciekawe jest to, że wspomniany jacht nigdy nie wypłynął z Polski. Kiedy go budowałem, dostałem telefon od człowieka, który przedstawił się jako kapitan Dubiel, opiekun polskiego żeglarstwa. Zaprosił mnie na Okopową, do bezpieki. Powiedziałem, że nigdzie nie będę chodził, że jeśli ma jakąś sprawę, to zapraszam do siebie, do klubu żeglarskiego. Zaczął mnie straszyć, aż w końcu wyrzucono mnie z hangaru, w którym budowaliśmy, a po jacht po niedługim czasie przyjechał dźwig. Jeszcze jakiś czas próbowałem przepchnąć go przez inną śluzę, z Kostrzyna, ale mimo nocnych podchodów, nie udało się.

Może warto było porozmawiać z nim? Po trzech latach przygotowań chyba warto podjąć ryzyko? Popłynąłby pan dookoła świata.

Absolutnie nie było warto. Mimo tego wszystkiego: że rzuciłem studia, żeby zająć się tym projektem i całej włożonej w niego pracy. Znając dziś wszystkie mechanizmy rządzące wtedy Polską, gdybym poszedł na Okopową, mogliby napisać w moich papierach co chcą. Miałem wtedy tylko 23 lata i, kto wie, nieopatrznie mógłbym podpisać coś, czego bym później żałował. Niby zwykła historia, ale dziś mam takie wrażenie, że idąc wtedy na kompromis - już zawsze szedłbym na kompromisy. (chwila ciszy) Zdobywca biegunów - TW żeglarz Marek Kamiński (śmiech).

Wtedy zza płachty namiotu widział pan kawałek jachtu. Co dziś pan widzi przez swoje okna?

Piękną naturę i spokój. Zresztą, nieważne z jakiej perspektywy spojrzeć na Trójmiasto i Gdańsk - czuję się tu najlepiej. Myślę, że rację miał Napoleon, kiedy mówił, że klucze do historii świata leżą właśnie w Gdańsku. Gdybym się uparł, mógłbym mieszkać na całym świecie - w Australii, Kanadzie, we Włoszech - znam przecież kilka języków. Mimo wszystko od lat pozostaję tutaj. Moi rodzice pochodzą z Kaszub. Część weekendów spędzam też tam. Jeśli mam trening, potrafię przejść siedemdziesiąt kilometrów dziennie i kaszubski krajobraz nigdy mi się nie nudzi. Trochę spaceru a później nocleg w namiocie.

I znowu ten namiot... Z jednej strony biznesmen w koszuli i garniturze, z drugiej, nieprzerwanie, Marek Kamiński, jakiego znają wszyscy - w polarze i sportowych butach.

O nie... Proszę zauważyć, na sobie mam może koszulę, ale tam - na wieszaku - wisi niezmiennie polar. Garnitur zakładam tylko przy specjalnych okazjach. Postanowiłem też nie nosić krawata. Mam w nim poczucie uwiązania. Smutne są te modowe elementu kodu. Ludzie poprzez gadżety tak mocno chcą sygnalizować kim są i potem chodzą obwieszeni w nazwy i marki. Zresztą, wracając, biznesem sensu stricto już się nie zajmuję. 12 lat temu stwierdziłem, że w mojej firmie są osoby, które mogą mnie zastąpić, a biegunów nikt za mnie nie zdobędzie.

Mimo wszystko sporo czasu spędza pan w biurze.

Tak, dużą część mojego dnia zajmuje praca w fundacji i instytucie. Poza tym ciągle piszę nowe książki. A niedawno nawet wydałem swój komiks. Ciągle w planach pozostaje następny, pt. "Summa navigatore". Chciałbym go zrealizować z greckim rysownikiem - Alecosem Papadatosem. Widziała pani jego ostatnią rzecz?

"Logokomiks - w poszukiwaniu prawdy" - słyszałam wiele dobrego o tej pozycji.

Polecam, jest świetny. To historia filozofa Bertranda Russella. Jego uczniem był Ludwig Wittgenstein, a to właśnie Wittgenstein był jedną z inspiracji, która wysłała mnie na bieguny. Po napisaniu traktatu logiczno-filozoficznego, kiedy stał się w środowisku filozofów numerem jeden, z dnia na dzień rzucił karierę i ogromny spadek po ojcu i pojechał do Norwegii. Wybudował tam drewnianą chatkę i zaczął uczyć w szkole. Może stąd ten mój namiot... (uśmiech). I na pewno powracająca wciąż w moim życiu północ.

Wydarzenia

Opinie (47) ponad 10 zablokowanych

  • krajan

    Bardzo interesujący wywiad z Panem Kamińskim którego ja osobiście podziwiam za jego dokonania.

    • 33 15

  • (2)

    A czy Pan Kamiński nie mieszka teraz w Gdyni? Bo ostatnio często go widac...

    • 14 2

    • tak (1)

      W Orlowie

      • 5 1

      • a nie w Sopocie na Lipowej ????

        • 2 0

  • (12)

    Pan Kamiński mieszka w Orłowie. Niestety na pierwszy rzut oka nie wydaję się osobą o miłej powierzchowności. Zdarzało mi sie kilka razy wracać z nim samolotem z wawy i czasami mijać na ulicy w Orłowie.
    Subiektywnie pierwsze wrażenie słabe ale przecież go nie znam.
    Chyba takie osoby są z natury zakręcone.

    • 20 9

    • swego czasu pojawiały sie opinie jego pracowników (4)

      że nie jest tak dobrą osobą na jaka sie lansuje. Nie wiem ile w tym prawdy.

      • 17 2

      • Opinia została zablokowana przez moderatora

      • Również kilka lat temu miałem okazję przeprowadzenia rozmowy z pracownikami Fundacji Pana Marka. Od tego czasu trochę inaczej postrzegam Tę postać.

        • 9 2

      • prawda

        To ja Ci powiem :) pracowałam tam przy jednym z projektów nt, Wisły:) po miesiącu chciałam uciec, jednak moja "szefowa" przekonała Mnie, że damy radę i wytrzymałam jeszcze 2 miesiące:), ludzie pracujący w Fundacji, cudowni, twórczy widać, że na prawdę kochają to co lubią, ludzie z pasją! ale sam pan K. ciężko mi Go ocenić, nie docenia innych, wymagania ma kosmiczne, nic nie daje od siebie, nie szanuje wolnego czasu swoich współpracowników;]

        • 6 1

      • Dużo, niestety.

        • 0 0

    • jak można nie być zakręconym studiując jednocześnie fizykę i filozofię?

      • 7 2

    • to widzę fajny artykuł, autor tekstu pisze że niby Pan Kamiński lubi Gdańsk i Pomorze a ani razu nie wymienia miasta Gdynia skoro przecież w TAKIM wspaniałym miejscu mieszka...

      • 4 4

    • tak mialem okazje go spotkac w saunie i na basenie w aquaparku... (1)

      ...nieciekawy typ, z cyklu on i jego mamona, on i jego osoba, pogadac sie napewno nie da, jedynie sponsorowane wywiady i marketing ktory da mu popularnosc...zal d... sciska panie Marku.

      • 13 2

      • Ale jak ktoś jest w swoim prywatnym czasie żeby się zrelaksować

        a ktoś go zagaduje z racji jego popularnej fizjonomii to wcale sie nie dziwię, ze nie chce gadać.

        • 1 0

    • znalam takich ludzi , czyli podobnie zakreconych,

      albo inaczej... skoncentrowanych na swoich celach. Profesor co z bulkami jechal do pracy zamiast do domu lub z pasta do zebow na policzku. Ich powierzchownosc bywala zwykle malo sympatyczna. Nie znam osobiście pana Kamińskiego, jednak nic samo się nie dzieje. Podziwiam takie osoby.

      • 2 0

    • Byliśym kiedyś sąsiadami - pierwsze wrażenie mylne :) Super Człowiek z Pana Marka

      • 3 1

    • no miły to on za bardzo nie jest

      • 1 0

  • (2)

    Miałem okazję spotkać Pana Kamińskiego na wieczorze literackim i...
    Niesamowita dobra energia bije z tego człowieka. Tajemniczść, dobroć i intelekt tak go zapamiętałem. Chylam czoła za wytwałość i jasne patrzenie na świat

    • 13 17

    • jak bardzo pozory mylą.... (1)

      Znam P. Kamińskiego osobiście i powiem tyle....nie spotkałem w życiu człowieka, który stwarza tak mylne wrażenie jak on...rzeczywiście z pozoru wydaje sie być miłą, dobrą, wartościową osobą....do tego jest założycielem fundacji itp. Jednak realia są zupełnie inne, niestety...Pan Marek przede wszytkim nie potrafi szanować innych ludzi, wyjątkiem są osoby, które mu imponują....to jak traktuje swoich pracowników, zarówno w fundacji, instytucie jak i w domu czy gdziekolwiek indziej jest żałosne i godne pogardy....i niestety zbyt wiele osób się pod tym podpisze :( "Marek Kamiński którego nie znacie"- to byłby idealny tytuł książki napisanej przez osoby/e, które miały to nieszczęście poznać jego życie i jego samego z tej drugiej, niestety bardziej prawdziwej strony.... ale za to jedno trzeba mu przyznać, jest mistrzem w kamuflowaniu się przed innymi ze swoim prawdziwym JA ..
      (...)

      • 13 2

      • W pełni sie z Tobą zgadzam.

        • 5 2

  • podzielam opinie Pana Marka zapisaną pod pierwszym zdjęciem

    Nic dodać nic ując. Nie jest idealnie ale jest bardzo różnorodnie i wyjątkowo.

    • 8 2

  • .....

    (...........) Poza tym zauważmy, że wszystkie te fundacje ( w przytłaczającej większości) nie służą pomocy naprawdę potrzebującym a jedynie maksymalizacji ZYSKÓW takim ludziom jak wspomniany pan. I jeszcze jakaś możliwość odpisania 1% podatku na fundacje hehe - to Polska właśnie. Najlepszym sposobem jest bezpośrednie przekazanie daru. Jak brałem ślub z moją żonką to np. zamiast kwiatów goście przynieśli cukierki, książeczki i wszelkie tego typu rzeczy dla dzieciaków z domu dziecka. Poślubie zebraliśmy to wszystko i im zawieźliśmy (ta radość dzieci to była największa nagroda) - wszystkim polecam:)

    • 27 6

  • Tak kiedyś było, teraz nie czuję tej swobody i wolności

    • 3 1

  • ? (1)

    Pan Marek szuka wrażeń? To może niech popracuje za 1500 brutto w którymś z owych centów rachunkowych w Trójmieście. Jaka praca, jakie perspektywy, jaki rozwój! Nie trzeba jechać do Afryki, aby czuć się jak w tamtych krajach.

    • 20 9

    • otworzył własny biznes dawno temu więc wie co to praca i ryzykowanie własnych pieniędzy

      nie musi pracować za 1500 bo już odrobił swoje i daje innym zarobić. A czy ktoś chce pracować za 1500 brutto to inna sprawa - wolny wybór - zawsze można pierdzieć w stołek i brać kasę innych (zasiłek)

      ps.

      w jego firmie zarabia się na magazynie dużo więcej niż 2000 brutto

      • 0 5

  • pan marek

    zapuścił BRZUSZEK. już zostanie na lądzie.

    • 8 4

  • czlowiek czuje sie dobrze tylko tam (1)

    gdzie czuje sie tak jak w domu

    • 5 0

    • wszędzie w domu, ale dobrze najlepiej ;)

      • 2 0

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Kolacja degustacyjna Transatlantyk - ostatni polonez na Batorym

350 zł
degustacja

Dinner in the Sky Trójmiasto

990 zł
degustacja

Najczęściej czytane