• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Gwiazdy na czerwonym dywanie 44. FPFF w Gdyni

Justyna Michalkiewicz-Waloszek
22 września 2019 (artykuł sprzed 4 lat) 

Czerwony dywan FPFF 2019:

Gala kończąca 44. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni to doskonała okazja, aby zaprezentować się w pięknych kreacjach na czerwonym dywanie. W tym roku gwiazdy kina i zaproszeni goście najczęściej stawiali na skromność. Królowały czerń i czerwień. Najpiękniej zaprezentowały się: Weronika Rosati i Małgorzata Kożuchowska.



Czytaj więcej: "Obywatel Jones" Agnieszki Holland ze Złotymi Lwami

Czerwony dywan przed galą kończącą Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni to już tradycja, która każdego roku staje się okazją do zobaczenia gwiazd polskiego kina na żywo. Czerwony dywan ciągnie się od hotelu Mercure aż do Teatru Muzycznego. Sytuację z czerwonego dywanu na bieżąco komentował krytyk filmowy i dziennikarz Błażej Hrapkowicz.

W tym roku na czerwonym dywanie dominowała czerń. Większość osób wybrała skromne stroje. Niektórzy postawili jednak na ognistą czerwień. Pojawiło się również kilka kremowych kreacji, które za każdym razem wzbudzały zachwyt wśród zgromadzonej publiczności.

Największym zainteresowaniem cieszyła się kreacja aktorki Weroniki Rosati, która na tę okazję wybrała długą, tiulową suknię w kolorze śmietankowej bieli. Suknię zdobiły hafty o motywach kwiatowych oraz delikatnie puszczone rękawy.

Małgorzata Kożuchowska postawiła na kreację od Macieja Zienia. Długa, połyskująca, czerwona suknia była usposobieniem prostoty i elegancji. I chociaż suknia wzbudziła zachwyt, coś jeszcze przykuło uwagę wszystkich - piękna aktorka stała się autorką małej wpadki. Małgorzata Kożuchowska tak intensywnie machała do fotoreporterów i zgromadzonej publiczności, że... zgubiła pierścionek, który potoczył się po czerwonym dywanie. Roześmiana Kożuchowska nie musiała długo czekać na zwrot cennej zguby. Na wysokości zadania stanął aktor stojący obok - Piotr Witkowski, który w geście zaręczyn zwrócił błyskotkę.

Wracając do kreacji, byliśmy również pod wrażeniem Marty Żmudy-Trzebiatowskiej, która wybrała na ten wieczór skromną sukienkę o asymetrycznym wzorze, o kroju kimona, z mocnym wycięciem do połowy uda.

Małgorzata Kożuchowska na czerwonym dywanie:

Dziennikarka Monika Olejnik, której obecność spotkała się z żywą rekcją publiczności zaprezentowała się w bladoróżowej sukni ze zdobieniami i falbanami. Na falbany postawiła również Sonia Bohosiewicz, ale w przeciwieństwie do Moniki Olejnik, wybrała ciemne barwy.

Marianna Zydek (znana m.in. z filmu "Kamerdyner") pokazała się publiczności w nowoczesnym i połyskującym kombinezonie w jasnych kolorach. Agnieszka Włodarczyk wybrała elegancki, czarny zestaw z ołówkową spódnicą. Z kolei Katarzyna Figura postawiła na skromną, ciemną sukienkę i chociaż nie chciała pozować fotoreporterom, ostatecznie dała się namówić na kilka sekund przed obiektywami.

Panowie wybierali najczęściej klasyczne, czarne garnitury, niekiedy podkreślając swoją osobowość ciekawym akcentem. Wzdłuż czerwonego dywanu przeszli m.in.: Jerzy Gruza, Robert Więckiewicz, Bill Pullman, Sebastian Fabijański, Jan Komasa, Xawery Żuławski, Paweł Wilczak, Artur Żmijewski oraz Rafał Zawierucha.

Oceny naszych dziennikarzy

Oceny przyznają pracownicy portalu Trojmiasto.pl, w skali ocen 1-10

   
Marta Apanowicz Marta Apanowicz
Alicja Olkowska Alicja Olkowska
Łukasz Rudziński Łukasz Rudziński
Tomasz Zacharczuk Tomasz Zacharczuk
Jarosław Kowal Jarosław Kowal
Średnia
Boże Ciało

Cudów nie trzeba. Recenzja filmu "Boże Ciało" (recenzja)

Historia dwudziestoletniego Daniela, który w trakcie pobytu w poprawczaku przechodzi duchową przemianę i skrycie marzy, żeby zostać księdzem. Po warunkowym zwolnieniu chłopak zaprzyjaźnia się z proboszczem niewielkiej parafii. Pod nieobecność duchownego Daniel wykorzystuje niespodziewaną okazję i udając księdza, zaczyna pełnić posługę kapłańską w miasteczku. Jego metody ewangelizacji budzą spore kontrowersje wśród mieszkańców, z czasem jednak nauki i charyzma fałszywego księdza poruszają ludzi. Ten niezwykle oryginalny projekt w polskim i europejskim kinie ociera się o tematy tabu, dotyka kwestii społecznych podziałów oraz skomplikowanej duchowości młodych ludzi. więcej »

Średnia 8.4 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 7.3

8
Marta Apanowicz Ocena: 8

To po prostu kawał dobrego kina osadzonego we współczesności. Świetnie opowiedziana historia, dobrze zagrana bez zbędnego moralizowania.

9
Alicja Olkowska Ocena: 9

Murowany kandydat do Złotych Lwów, kameralne kino, które chwilami wbija w fotel. Kapitalna główna rola męska. Bartosz Bielenia poważnie może zagrozić Dawidowi Ogrodnikowi w wyścigu w kat. główna rola męska. Komasa w doskonałej formie. Brawo.

8
Łukasz Rudziński Ocena: 8

Bardzo mądry film Jana Komasy, który wymyka się stereotypom, jak młody Daniel ramom kościelnym. Bardzo dobry Bartosz Bielenia w głównej roli, efektownie nakreślona lokalna społeczność, błyskotliwy scenariusz Mateusza Pacewicza i droga duchowa, jaką przechodzi bohater i wierni. Faworyt do Złotych Lwów.

8
Tomasz Zacharczuk Ocena: 8

Przenikliwy, angażujący, świetnie napisany i poprawnie nakręcony obraz o poszukiwaniu własnej tożsamości. Fantastyczna rola Bartosza Bieleni. W kulminacyjnym momencie brakuje nieco emocjonalnego docisku, choć nawet tu dopieszczony w szczegółach koncept na film ani drgnie. Wszystko ma swoje miejsce. Będą nagrody. I to nie tylko w Gdyni.

9
Jarosław Kowal Ocena: 9

"Boże ciało" nie bez przyczyny jest polskim kandydatem do Oscara - to historia wręcz skrojona pod tę nagrodę. Komasa idealnie wyważył elementy dramatyczny i komediowe, Bartosz Bielenia jest fenomenalny w roli głównej, a w dodatku scenariusz powstał na bazie prawdziwych wydarzeń - iście hollywoodzkie połączenie, a w dodatku na najwyższym poziomie. Przyznanie Złotych Lwów innemu filmowi będzie zaskoczeniem.

8.4
Ciemno, prawie noc

Baśnie z tysiąca mrocznych nocy. Recenzja filmu "Ciemno, prawie noc" (recenzja)

Kiedy Wałbrzychem wstrząsa seria tajemniczych zaginięć dzieci, do miasta przybywa dziennikarka Alicja Tabor (Magdalena Cielecka). Powracająca po latach w rodzinne strony, nieustępliwa reporterka chce poznać rodziny zaginionych i rozwikłać zagadkę, wobec której nawet policja okazuje się bezsilna. W trakcie prywatnego śledztwa Alicja – dość nieoczekiwanie – wpada na trop dramatycznych wydarzeń, które swój początek miały dekady temu. Dążąc do odkrycia prawdy, dziennikarka będzie musiała stawić czoła nowemu zagrożeniu oraz temu, przed czym uciekała przez całe dorosłe życie – tajemnicy swojego dzieciństwa i szokującym sekretom własnej rodziny. Z czasem ponura intryga kryminalna połączy w jedno zaginięcia dzieci, wojenną przeszłość, legendę zaginionego skarbu oraz losy samej Alicji, która na swojej drodze zmierzy się z czystym wcieleniem zła, jak i zyska sojuszników, stojących po stronie dobra. Mroczna i piękna sceneria miasta oraz okolic zamku Książ dopełniają świat barwnych i niebezpiecznych postaci, w którym nasza bohaterka przestaje oceniać rzeczywistość tak jak dotychczas… więcej »

Średnia 5.3 (4 recenzje)

Ocena czytelników: 5.0

7
Marta Apanowicz Ocena: 7

Ekranizacja powieści Bator trzyma w napięciu od pierwszych minut filmu. Doczekaliśmy się w końcu dobrego thrillera, jest niepewność i tajemniczość. Do tego dobra obsada, tajemniczy Wałbrzych w tle i doskonale zdjęcia.

5
Alicja Olkowska Ocena: 5

Film, na który długo czekałam, ale ostatecznie wyszłam z kina rozczarowana. Trailer obiecywał wielkie kino, a otrzymałam finalnie po prostu dobry film. Szkoda, bo potencjał był ogromny.

4
Łukasz Rudziński Ocena: 4

Jako wierna ekranizacja bardzo dobrej prozy Joanny Bator, film Borysa Lankosza sprawdza się bardzo dobrze. Jednak obraz filmowy zbyt dosłownie podąża za fabułą, przez co film traci siłę wyrazu i staje się mentną, długimi fragmentami nijaką ponurą baśnią. Mnie ta gatunkowa hybryda zupełnie nie porwała, choć aktorzy zagrali bardzo solidnie.

5
Tomasz Zacharczuk Ocena: 5

Gatunkowa hybryda, której ewidentnie brakuje wyrazistości. Literacki język Joanny Bator jest aż nadto wyczuwalny, przez co film grzęźnie w sztucznych dialogach i wytraca początkowy impet z każdą kolejną sceną. Ni to baśń dla dorosłych, ni to rasowy kryminał. Zmarnowano również olbrzymi potencjał aktorski. Świetnie natomiast prezentuje się posępny Wałbrzych, uchwycony w klimatycznych zdjęciach Marcina Koszałki. Ciemno. Prawie noc. Prawie udany film.

- 5.3

Średnia 2.2 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.0

4
Marta Apanowicz Ocena: 4

Utrzymany w konwencji teatru telewizji film, ale nie kino. Nie można go traktować jako filmu festiwalowego i w tym przypadku jest to komplement. To po prostu kino Majewskiego z dobrą obsadą aktorską. Do obejrzenia w domowym anturażu.

3
Alicja Olkowska Ocena: 3

To mógł być dobry, trzymający w napięciu kryminał, gdyby miał porządny scenariusz. Nie pomogli aktorzy, na nic się zdały ładne zdjęcia. Historia bardzo szybko trąci banałem, a widzowie tak naprawdę tracą zainteresowanie losami bohaterów i szukaniem odpowiedzi na pytanie "kto jest mordercą i dlaczego". Szkoda.

2
Łukasz Rudziński Ocena: 2

Niestety, kryminały w wersji filmowej nam się raczej nie udają. Dowodem "Czarny Mercedes", czyli popularna w PRL-u "Kobra", ale w pełnym metrażu. Znajdziemy tu tajemniczą zbrodnię w czasach nazistowskich, wzorową współpracę polsko-niemieckich organów ścigania, a nawet getto warszawskie z rozśpiewanymi burdelikami i Żydami trwoniącymi tam majątki. Brakuje tylko sensownego scenariusza, odrobiny prawdopodobieństwa i gry aktorskiej zastąpionej tutaj chyba stylowymi kostiumami z epoki.

1
Tomasz Zacharczuk Ocena: 1

Do "Czarnego Mercedesa" nie warto wsiadać, bo cuchnie w nim filmową stęchlizną. Archaiczne, przedpotopowe kino, kompletnie oderwane od współczesnej sztuki filmowej. Poza aktorską perełką Andrzeja Seweryna na dalszym planie nie ma tu nic, co skupia uwagę. Banalny, fatalnie skrecony kryminał, któremu brakuje dynamiki, choćby przeciętnego scenariusza i porządnych kreacji aktorskich. Film, którego miejsce jest w trzecioligowej stacji tv w porze nocnej posuchy. Najgorszy obraz festiwalu.

1
Jarosław Kowal Ocena: 1

Doczekaliśmy się polskiego "The Room", a w dodatku połączonego z "Ojcem Mateuszem". Kilka razy upewniałem się, czy aby na pewno nie jest to komedia, a te wszystkie wpadki scenariuszowe, fatalne dialogi, śledztwo rodem z przygód Scooby'ego-Doo nie są jakimś postmodernistycznym komentarzem... Wygląda na to, że nie są, a "Czarny Mercedes" to po prostu bardzo, bardzo zły film. Chyba, że lubicie Tommy'ego Wiseau, wtedy możecie wyjść z seansu usatysfakcjonowani.

2.2

Średnia 3.8 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 5.9

2
Marta Apanowicz Ocena: 2

Przeciągnięty do granic możliwości, nudny obraz przepełniony metaforami, którego nie ratują ani dobre zdjęcia ani dobra gra aktorska.

4
Alicja Olkowska Ocena: 4

Wizjonerskie, metafizyczne kino. Film-pocztówka, mistyczny, chwilami lynchowski i... potwornie nudny. Zza dopracowanych ujęć zionie pustka. Wizualne cacko, które jest wydmuszką, niestety. Czuć, że to była droga produkcja, nie śmiem nawet pytać o budżet, ale czy się zwróci? Wątpię. Raczej dla fetyszystów pięknych kadrów.

3
Łukasz Rudziński Ocena: 3

Filmy Lecha Majewskiego to pełne metafor, wizualne kolaże. Tym razem jednak już na poziomie scenariusza film rozczarowuje - wątek przechodzącego kryzys copywrightera, absurdalnie spleciony z losami najbogatszego człowieka świata i historią Indian z plemienia Nawaho owocuje chaosem, z którego nawet pojedyncze genialne sceny (jak ta z klatkami), John Malkovich i cudowne plenery Arizony nie są w stanie uratować filmu. Największe rozczarowanie konkursu.

4
Tomasz Zacharczuk Ocena: 4

Okazałe plenery, świetne kostiumy oraz scenografia i... to w zasadzie tyle. Absurdalnie powiązane ze sobą wątki to tylko jedna z wielu wad scenariuszowych. Zupełnie też niewykorzystany potencjał aktorów. Kilka niezłych scen to zbyt mało, by zetrzeć niekorzystne wrażenie. Finał jest wręcz kiczowaty. Doceniam reżyserska odwage i wizję. Zbyt mocno jednak zmeczyl mnie ten film. Kino dla zagorzałych fanów Majewskiego.

6
Jarosław Kowal Ocena: 6

Majewski diagnozuje sam siebie już na samym początku filmu, kiedy jednemu z bohaterów w ramach niechęci do absurdu nakazuje dokonywać absurdalnych czynów. "Dolina Bogów" podąża tą ścieżką i przez bardzo długi czas sprawia wrażenie luźno powiązanych, chaotycznych scenek utrzymujących uwagę widza wyłącznie świetnymi plenerami i imponującymi kadrami. Finał nie dostarcza wprawdzie wielu odpowiedzi, ale tym, którzy zdołają do niego dotrwać może przynieść satysfakcję.

3.8
Ikar. Legenda Mietka Kosza

Melodia ulotna. Recenzja filmu "Ikar. Legenda Mietka Kosza" (recenzja)

Film oparty na biografii tragicznie zmarłego w wieku dwudziestu dziewięciu lat pianisty Mieczysława Kosza. Poznajemy jego życie, ułożone według najważniejszych epizodów z jego biografii. Od chłopaka z biednej rodziny mieszkającej w mikroskopijnej, skąpanej w błocie wiosce na Zamojszczyźnie, przez tragedię utraty wzroku w wieku dwunastu lat i związaną z tym traumę. Moment narodzin obdarzonego nieprzeciętnym słuchem muzyka z samozaparciem dążącego do celu, by zostać najlepszym pianistą. Przełomowy koncert na Jazz Jamboree 1967, będący pierwszym wielkim sukcesem, który objawił światu jego wielki talent. Śledzimy wzloty kariery, okupione samotnością, doskwierającą potrzebą akceptacji i miłości. Upadki związane z nałogiem alkoholowym, nieradzeniem sobie z życiem i nagłą sławą. Do czasu odrodzenia związanego z poznaniem miłości jego życia, Marty, i uporania się z prześladującymi go traumami dzieciństwa. więcej »

Średnia 8.2 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 7.6

8
Marta Apanowicz Ocena: 8
8
Alicja Olkowska Ocena: 8

Bardzo dobrze opowiedziana historia, która chwyta za serce bez zbędnego patosu i tanich chwytów. Film wyważony, pomyślany tak, by trafić w gusta wielu widzów i nie tylko fanów jazzu. Nie brakuje zabawnych momentów, które dodają mu kolorytu, choć to jednak opowieść bardziej gorzka niż słodka. Muzyczna perełka nie tylko dla fanów jazzu. Doskonały Ogrodnik. Skróciłabym jednak "Ikara" o pół godziny...

9
Łukasz Rudziński Ocena: 9

Maciej Pieprzyca stworzył film kompletny. Biografia Mietka Kosza (doskonały Dawid Ogrodnik) jest niezwykle drobiazgowa, nakreśla wielowymiarowy obraz niewiadomego geniusza fortepianu. Bardzo dobry scenariusz, zupełnie inny niż "Chce się żyć", choć stempel reżysera jest bardzo widoczny. W czasach boomu na muzyczne biografie nie mógł się nam przytrafić lepszy i równie dobrze wyważony film w tej tematyce.

8
Tomasz Zacharczuk Ocena: 8

Film tak dobry, że aż chciałoby się kupić do domu fortepian, choćby tylko po to, by spoglądając na niego, przypominać sobie dzieło Pieprzycy. Kolejna kapitalna rola Ogrodnika. Znakomite sceny muzyczne. Pod koniec filmu siadło nieco tempo. Tak, jakby reżyser już sobie odpuścił finał. Jako całość robi jednak ogromne wrażenie i z miejsca staje się kandydatem do Złotych Lwów. Jazz-da obowiązkowa podczas festiwalu i gdy już film trafi do kin w całej Polsce.

8
Jarosław Kowal Ocena: 8

Maciej Pieprzyca miał w 2016 roku pecha - jego "Jestem mordercą" było wówczas jednym z najciekawszych filmów wyświetlanych na gdyńskim festiwalu, ale na "Ostatnią rodzinę" nie było mocnych. Tym razem reżyser zaprosił do współpracy Dawida Ogrodnika, który trzy lata temu po mistrzowsku odegrał Tomasza Beksińskiego, co w połączeniu z prawdziwym życiorysem Mieczysława Kosza dało świetną, romantyczną historię w bardzo hollywoodzkim stylu.

8.2

Średnia 2.3 (4 recenzje)

Ocena czytelników: 4.6

3
Marta Apanowicz Ocena: 3

Niewykorzystane umiejętności aktorskie zarówno Magdaleny Popławskiej jak i Piotra Żurawskiego, brak sensownego scalenia dwóch historii. Mogła być artystyczna wizja z przekazem, co w życiu jest najważniejsze i o co warto walczyć. Zmarnowany potencjał, szkoda.

- 2
Łukasz Rudziński Ocena: 2

Lista grzechów twórców tego filmu jest długa - fatalna praca kamery, irytujące, rozmyte kadry, dłużyzny, bardzo kulawy, porażająco naiwny scenariusz, nieudolnie zszyty z dwóch odrębnych, groteskowych wręcz dramatów, a nade wszystko zawstydzający brak pomysłu na tak doskonałą aktorkę jak Magdalena Popławska. Wszystko to zaś unieważnia, niestety, wszechobecna w tym filmie nuda.

2
Tomasz Zacharczuk Ocena: 2

Okropnie przeciągnięty, mdły i oschły, który staje w gardle za każdym razem, gdy próbuje się go przetrawić. Większy sens miałoby rozbicie filmu na dwie krótkometrażowe etiudy. Połączenie obu wątków jest zupełnie chybione. Podobnie jak przekombinowana forma wizualna. Podczas, gdy bohaterowie osiągają maksymalny pułap życiowej frustracji, podobny poziom frustracji ogarnia widownię. Gdynia to nie miejsce dla takiego kina.

2
Jarosław Kowal Ocena: 2

Kolejna ambitna próba pokazania trudnego życia zwykłego człowieka. Niestety ambicje przerosły twórców, dla których ważniejsze od historii okazały sie popisy operatorskie - kadry obrócone o 180 stopni, intencjonalne gubienie ostrości i cały szereg podobnych zabiegów. Te dwie ordynarnie złączone etiudy ostatecznie nie mają ani treści, ani interesującej formy.

2.3
Kurier

Przesyłka (tylko) dostarczona. Recenzja filmu "Kurier" (recenzja)

Historia misji Jana Nowaka-Jeziorańskiego, odbywającej się w przededniu wybuchu powstania warszawskiego. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami z czasu, kiedy jako kurier i emisariusz naczelnego wodza i komendanta głównego Armii Krajowej „Jan Nowak” podróżował na Zachód i z powrotem z tajnymi misjami. W filmie dostaje zadanie przedostania się do Warszawy, aby przekazać kluczową dla losów powojennej Polski informację o braku alianckiego wsparcia na wypadek powstania w stolicy. Z dnia na dzień wyrusza z Londynu, porzucając jednocześnie szansę na miłość, aby z narażeniem życia przedostać się do okupowanej Polski i zapobiec wybuchowi powstania, które według niego jest skazane na klęskę. Po dotarciu do ojczyzny, ścigając się z czasem i śledzącymi każdy jego krok Niemcami, musi za wszelką cenę dotrzeć do Komendy Głównej AK, zanim ta wyda rozkaz rozpoczęcia otwartej walki. Stawką jest wolność lub zniewolenie Polski. więcej »

Średnia 5.8 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.1

6
Marta Apanowicz Ocena: 6

Aktorsko świetny, dobrze zmontowany, z pięknymi zdjęciami. Sensacyjna historia, którą mimo wszechobecnego patosu i politycznej poprawności, dobrze się ogląda.

6
Alicja Olkowska Ocena: 6

To jeden z tych filmów, po których wiesz czego się spodziewać. Raczej bez zaskoczeń, za to z dobrą obsadą i wartką akcją. Film idealny na wieczór w domu.

6
Łukasz Rudziński Ocena: 6

Interesujący film Władysława Pasikowskiego. Trochę kino szpiegowskie, trochę sensacja, z obowiązkowym w takim obrazie wątkiem romansowym. Ciąży na nim przesadna, pełna niepotrzebnego patosu chęć stworzenia produkcji hollywoodzkiej, a momentami bliżej "Kurierowi" do rodzimego Teatru Telewizji niż filmów zza oceanu. Ogląda się to jednak naprawdę dobrze.

5
Tomasz Zacharczuk Ocena: 5

To mogło być pasjonujące, szpiegowskie kino osadzone w realiach II wojny światowej. Wyszedł raczej przeciętny Teatr Telewizji z nieco większym budżetem i rozmachem. Pasikowski w "Kurierze" nie jest Janem Nowakiem-Jeziorańskim polskiego filmu. Unika ryzyka, nie wchodzi na linię strzału, porusza się dość asekuracyjnie i ostatecznie nie doręcza takich emocji, do jakich przyzwyczaił już widzów. Kino, o którym zapomina się już podczas napisów końcowych.

6
Jarosław Kowal Ocena: 6

Rzadki przypadek polskiego kina historycznego, od którego nie bije przesadny patos, a w dodatku zamiast ekranizowania encyklopedycznych haseł, postawiono na akcję. Nie jest to może film dorównujący większości poprzednich przedsięwzięć Pasikowskiego, ale na pewno warto go zobaczyć.

5.8

Średnia 2.8 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.0

3
Marta Apanowicz Ocena: 3

To najdroższa produkcja filmowa ostatnich lat, ale jeśli macie nadzieję na polską wersję Szeregowca Ryan’a będziecie zawiedzeni. Miałkie dialogi, słaby romans w tle, napięcie budowane muzyką, nie historią. Doskonały Mirosław Baka, ale to stanowczo za mało.

3
Alicja Olkowska Ocena: 3

Dziwny film. Trwa dwie bite godziny, a jest strasznie niespójny i poszatkowany - tak naprawdę kręcono serial, który ktoś musiał zamknąć w 130 minutach? Niby jest wątek przewodni, ale panuje ogólny bałagan. Pory roku zmieniają się szybciej niż kolejne aktualizacje festiwalowej afery z „Solid Gold”. Świetny Baka, klasyczny Fabijański. Patos goni patos. Żal (nie tylko koni).

2
Łukasz Rudziński Ocena: 2

Ten film to wzorcowy przykład jak nie powinno się robić filmów historycznych. Niewiarygodne drętwe dialogi, bardzo rzewna, romantyczna i strasznie naiwna opowieść o pochmurnym superbohaterze, który zawsze wywinie się śmierci. Dodano też zadziwiająco mdły wątek miłosny, przedstawiony w wyjątkowo kiczowatej scenerii. Oczywiście mnóstwo tu również zbędnego patosu. Jedna udana scena szarży ułańskiej i dobry Mirosław Baka w roli drugoplanowej wyczerpują atuty tego nieudanego filmu.

3
Tomasz Zacharczuk Ocena: 3

Jak wydać 27 mln zł na nudny film? O właśnie tak. Zamiast kipiącego od emocji widowiska historycznego dostaliśmy banalny, nużący romans że słabym scenariuszem i jeszcze słabsza gra aktorska. Dlaczego?! Zaledwie 2 sceny batalistyczne w takim filmie to skąpstwo i marnowanie potencjału. Nie pójdą na to nawet szkoły, bo aspektów historycznych i edukacyjnych jest tu ledwie garstka. Szkoda dobrych zdjęć.

3
Jarosław Kowal Ocena: 3

Warta kilka milionów próba opowiedzenia o wojnie w taki sposób, żeby zainteresować nie tylko wycieczki szkolne. W pewnym sensie nawet udana, bo szkoły faktycznie mogą być mniej zainteresowane, ale przy okazji również wszyscy inni. "Legiony" to miałka opowieść o miłosnym trójkącie i kipiącym od patosu patriotyzmie, a w dodatku zabrakło pomysłu na jej zakończenie. Jeżeli wysoki budżet zrobił wam nadzieję na ciekawe sceny batalistyczne, to ostudźcie zapał - są może ze dwie, a w dodatku najczęściej

2.8

Średnia 4.8 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.1

4
Marta Apanowicz Ocena: 4

Pretensjonalny, głośny, wręcz nieprzyswajalny, irytujący. A jednocześnie wciągający swoją nieprzewidywalnością i wymykającą się poza schematy strukturą. Xawery Żuławski zrealizował filmowy testament ojca, ale czy czytelny dla widza, który nie poznał jego twórczości?

3
Alicja Olkowska Ocena: 3

Ciężko ocenić ten film, skoro tak trudno było wysiedzieć podczas seansu. Tłumaczenie, że to specyficzne kino, hołd dla Żuławskiego, to za mało, bo liczy się jeszcze widz, a ten mam wrażenie, został tu pominięty. Dla kogo naprawdę jest "Mowa ptaków" i jak wiele osób doceni tę opowieść? Oceni historia. Ja daję 3/10.

4
Łukasz Rudziński Ocena: 4

Surrealizm i filmowe odwaga idą tu w parze z brawurą i szaleństwem. Gdyby nie był to hołd syna dla ojca, z szeregiem odniesień do jego twórczości, obraz ten byłoby kakafonicznym, mdłym, wręcz niestrawnym zlepkiem skojarzeń i filmowych sztuczek. A tak jego rozedrganie, szalony puls i wszechobecny bałagan mają w sobie coś intrygującego. To kompletnie obce mi kino, wręcz z innej planety, ale na swój sposób fascynujące.

6
Tomasz Zacharczuk Ocena: 6

Sprawdza się jako filmowy hołd złożony ojcu przez syna. Jako autonomiczne dzieło przygniata ciężarem gatunkowym, irytuje niestabilną formą i narracyjną arytmią. Film bywa albo zbyt dosadny, albo wręcz infantylny. Potrafi zachwycić, by za chwilę wyprowadzić widza z równowagi. Najbardziej wymagający film tego festiwalu, który najmocniej podzieli widownię i krytyków. Fani Andrzeja Żuławskiego będą raczej ukontentowani. Na duży plus - młoda część obsady.

7
Jarosław Kowal Ocena: 7

Z jednej strony wspaniałe przypomnienie, że film to nie tylko scenariusz i zawarta w nim historia, ale także wolność tworzenia w najbardziej nieoczywistych kierunkach; z drugiej strony trudna, a za sprawą języka wręcz męcząca forma, która niejednokrotnie potrafi zirytować. "Mowę ptaków" trudno umieścić na skali ocen, bo nie da się jej do żadnego innego obrazu porównać - stanowi odrębną kategorię sztuki filmowej.

4.8
Obywatel Jones

W służbie prawdy. Recenzja filmu "Obywatel Jones" (recenzja)

Młody dziennikarz Gareth Jones przymierza się do wielkiego tematu – gwałtownej modernizacji Związku Radzieckiego. Wybiera się do Moskwy, aby przeprowadzić wywiad ze Stalinem. Poznaje tam brytyjską dziennikarkę Adę Brooks, dzięki której odkrywa, że prawda o stalinowskim reżimie jest brutalnie tłumiona przez sowieckich cenzorów. Słysząc plotki na temat wielkiej klęski głodowej w ZSRR, Jones udaje się w samotną podróż przez Ukrainę. Staje się naocznym świadkiem tragedii Hołodomoru, którą po powrocie do Londynu opisuje. Publikacja jest wyciszana, a jej autentyczność podważana przez zachodnich dziennikarzy, pozostających pod presją Kremla. Pomimo śmiertelnych pogróżek Gareth nie ustaje w walce o prawdę. Odkryciami postanawia podzielić się z młodym, aspirującym pisarzem – George’em Orwellem. więcej »

Średnia 7.4 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.3

9
Marta Apanowicz Ocena: 9

Czy warto być uczciwym? Czy warto mówić prawdę i ponosić wszystkie związane z tym konsekwencje? Choć Holland przenosi nas do lat 30. ubiegłego wieku, opowiedziana historia (oparta na faktach zresztą) jest jak najbardziej na czasie. I warto odpowiedzieć sobie na te pytania. Świetna gra aktorska, wspaniałe zdjęcia i współgrająca muzyka. Warto zobaczyć.

5
Alicja Olkowska Ocena: 5

Porządnie zrobiony film z dopracowanymi zdjęciami, świetną muzyką i dobrym aktorstwem. I tyle. Chyba jednak reżyserka za szybko „prześlizgnęła” się przez najmocniejszy wątek, czyli wielki głód na Ukrainie. Zaś budowanie akcji w Londynie i Moskwie ciągnęło się w nieskończoność i było zwyczajnie nudne. Oczekiwałam więcej.

8
Łukasz Rudziński Ocena: 8

Bardzo efektowne kadry (świetna praca kamer, zabawa kolorem), bardzo dobre aktorstwo międzynarodowej obsady, wartka akcja, ukazująca przerażający głód w międzywojennej Ukrainie oczami brytyjskiego korespondenta, wreszcie bardzo dobra, pozbawiona patosu reżyseria Agnieszki Holland. Typowo hollywoodzka opowieść, zrobiona z rozmachem i polotem. Szkoda, że tak mało w niej polskich aktorów, chociaż ci, którzy się w niej znaleźli, grają bardzo dobrze. Jeden z kandydatów do Złotych Lwów.

8
Tomasz Zacharczuk Ocena: 8

Na przemian porywający, przerażający i intrygujący, w którym Holland w mądry i wyważony sposób opowiada o totalitaryzmie, Wielkim Głodzie oraz istocie dziennikarstwa. Znakomita praca kamery, nienaganne aktorstwo i świetnie oddająca klimat epoki scenografia. Film historyczny, który opisuje jednak wiele współczesnych zjawisk w zakresie polityki i mediów. Znajdzie się na pewno w czołówce walki o najważniejsze nagrody w Gdyni. Ważne kino, które świetnie się ogląda.

7
Jarosław Kowal Ocena: 7

Holland ponownie w wysokiej formie, tym razem w historii z jednej przypominającej jej wczesne filmy (chociażby zupełnie inne, ale równie dramatyczne zmagania młodego mężczyzny w "Europa, Europa"), z drugiej bardzo hollywoodzkiej, skrojonej niemalże pod nagrody na festiwalach. W konsekwencji "Obywatela Jonesa" ogląda się bardzo dobrze, momentami jest przejmujący i potrafi podnieść napięcie, ale do pewnego stopnia jest także filmem bardzo bezpiecznym.

7.4
Pan T.

T jak trzeba (zobaczyć). Recenzja filmu "Pan T." (recenzja)

Zima 1953. W Warszawie pojawiają się terroryści. Planują spektakularny zamach i obalenie ustroju. Pan T., szykanowany przez władze i ignorowany przez środowisko literat, wegetuje na skraju nędzy. Jego sąsiadem jest chłopak z prowincji, pragnący zostać dziennikarzem. Pan T. wprowadza go w arkana pisania i odkrywa przed nim świat zakazanego jazzu. Prowincjusz pozostaje pod wielkim wrażeniem swego mistrza, a równocześnie donosi na niego do UB. Pan T. żyje z korepetycji. Udziela ich atrakcyjnej nastolatce. Rodzi się między nimi uczucie. Tymczasem bezpieka wpada na trop terrorystów i odkrywa powiązania Pana T. z Wielkim Spiskiem. więcej »

Średnia 7.4 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.6

9
Marta Apanowicz Ocena: 9

Słodko-gorzki film o potrzebie zahibernowana się w trudnej sytuacji, gdzie ta hibernacja nie jest wyjściem. Lekkie dialogi, świetna scenografia, historia pełna smaczków (warto uważnie oglądać, by wyłapać większość z nich) świetny aktorsko. Znakomity powrót Pawła Wilczaka.

7
Alicja Olkowska Ocena: 7

Jedno z największych pozytywnych zaskoczeń festiwalu. Czarno-biały film z klimatem, plejadą znanych aktorów, choć często w epizodycznych rolach. Wspaniała muzyka, która przenosi w czasie do Warszawy z lat 50. I słodko-gorzka historia (ze spiskiem rewolucjonistów w tle), która raz bawi, raz zasmuca. Ukłony dla Pawła Wilczaka. Byłaby wielka szkoda, gdyby "Pan T." nigdy nie powstał (kręcono go 3 lata), a jak powiedział jego reżyser przed premierą, środowisko filmowe mu nie sprzyjało.

5
Łukasz Rudziński Ocena: 5

Ciekawe zdjęcia, dowcipny język, momentami subtelna (momentami wręcz przeciwnie) satyra na socrealizm i PRL. Wreszcie kino artystyczne, a nie przygodowe. Jednak nie budzi emocji, jest przyjemne, długimi momentami letnie, przez co ta forma zaczyna nużyć. Propozycja zdecydowanie estetyczna, ale nie hermetyczna.

8
Tomasz Zacharczuk Ocena: 8

Doskonała satyra na socrealizm i brawurowo poprowadzona opowieść wzorowana na życiorysie Leopolda Tyrmanda. Specyficzna konwencja filmu początkowo może sprawiać trudności, ale jeśli już podchwycimy to poczucie humoru i filmowy język, czeka nas świetna rozrywka. Nienaganna reżyseria, równie dobre aktorstwo, kapitalne epizody nie tylko z udziałem znanych aktorów. Kino nie dla każdego, ale nakręcone z artystyczną odwagą, skupieniem i precyzyjnie określonym pomysłem.

8
Jarosław Kowal Ocena: 8

Prawdopodobnie największe zaskoczenie festiwalu - film, o którym mówiło się niewiele, a który potrafi oczarować ukazaniem Warszawy z lat 50. w stylu wprost zaczerpniętym z "Procesu" Franza Kafki. Paweł Wilczak zagrał tutaj życiową rolę, a przy okazji to jedyny tegoroczny film, który potrafi rozśmieszyć.

7.4
Piłsudski

Marszałek zszedł z pomnika. Recenzja filmu "Piłsudski" (recenzja)

To nie miało prawa się udać! Jest rok 1901. Józef Piłsudski „Ziuk” po brawurowej ucieczce ze szpitala psychiatrycznego ponownie staje na czele polskiego podziemia niepodległościowego. Nieugięty na polu walki, w życiu prywatnym poddaje się namiętności, rozdarty między dwiema kobietami jego życia – żoną i kochanką. Przez zachowawczych członków Polskiej Partii Socjalistycznej uważany za terrorystę, Piłsudski wraz z najbliższymi współpracownikami nie cofnie się przed niczym – zamachami na carskich urzędników i najwyższych oficerów, szmuglowaniem bomb, zuchwałym napadem na pociąg, by osiągnąć swój cel: niepodległą Polskę. Zbliża się rok 1914 i „Ziuk” widzi nowe szanse na osiągnięcie niemożliwego. To kino awanturnicze, płomienny romans, historia prawdziwa Marszałka, jakiej dotąd nie znano. więcej »

Średnia 5.2 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 5.4

6
Marta Apanowicz Ocena: 6
5
Alicja Olkowska Ocena: 5

Cóż, z tego filmu dałoby się "wyciągnąć" znacznie więcej. Popisowa (życiowa?) rola Szyca to jednak za mało, aby wystawić "Piłsudskiemu" wyższą notę. Raczej pozycja obowiązkowa dla szkół niż kinomanów...

6
Łukasz Rudziński Ocena: 6

Dobre kino historyczne, bardzo dobra rola Borysa Szyca jako Piłsudskiego - poważny kandydat do nagrody aktorskiej. Film ciekawie prowadzony, niestety z czasem do głosu dochodzi patos, a sprawa polska ustępuje rodzinnej sytuacji marszałka, więc kino historyczne przeradza się w melodramat.

5
Tomasz Zacharczuk Ocena: 5

Podobnie jak "Kurier" kino asekuracyjne, zbyt starannie wyważone, stroniące od oryginalności, ale ze świetną główną rolą. Borys Szyc dał prawdziwy popis umiejętności. Intrygujący początek, znacznie słabsza druga, edukacyjna część filmu. Ładnie sfotografowane kino, dużo słabiej zmontowane. „Piłsudski” przewrotu w polskiej kinematografii nie dokona. Jeśli film Michała Rosy miał pokazać marszałka z „krwi i kości”, to należało jednak skupić się na większej liczbie detali niż wąsy i soczyste cytaty.

4
Jarosław Kowal Ocena: 4

Typowa produkcja skrojona pod wycieczki szkolne. Ekranizacja encyklopedycznych haseł, w której brakuje akcji i konsekwentności, a przez to często zamiast prowokować do refleksji, niespodziewanie bawi. Jest to wprawdzie dobrze zagrany film, problem w tym, że niewiele jest tutaj do zagrania.

5.2

Średnia 5.2 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.4

5
Marta Apanowicz Ocena: 5
3
Alicja Olkowska Ocena: 3

Bardzo nierówny film, który wg mnie nie powinien znaleźć się w Konkursie Głównym. Irytujące klisze i stereotypy, zbolała Matka Polka, Małgorzata Kożuchowska przez kilka lat w tej samej peruce, sporo niedociągnięć. Ogromne oczekiwania wobec prawdziwej i mocniej historii, która bardzo szybko zgubiła dramatyzm i głębię. Plus za rolę zdolnego Piotra Witkowskiego, aktora Teatru Wybrzeże, oby pomogła mu realnie zaistnieć w filmowym świecie.

6
Łukasz Rudziński Ocena: 6

Interesujący pomysł, aby film o raperze opowiedzieć językiem ulicy. Dużo tu dowcipu, zaskakującej lekkości i skeczy, obiecująco i przekonująco głównego bohatera gra aktor Teatru Wybrzeże Piotr Witkowski. Szkoda, że film nie jest o pół godziny krótszy, no i ciąży na nim fakt, że wiele osób będzie go porównywać do lepszego "Jesteś bogiem". Jednak "Proceder" to pozytywne zaskoczenie.

7
Tomasz Zacharczuk Ocena: 7

Porządnie skręcone kino biograficzne, które z zaciekawieniem śledzi się do ostatniego kadru. Pomimo uporczywego wybielania głównego bohatera i zaburzonej chronologii faktów, to chwilami dość wnikliwy portret ulicznego artysty zmagającego się z własnymi słabościami. W Tomasza Chadę bardzo dobrze wcielił się Piotr Witkowski. Film, który z całą pewnością wpasuje się w gusta najbardziej zainteresowanych produkcją widzów. Niektóre wątki można było lepiej rozwinąć. Za dużo też zbędnych scen.

5
Jarosław Kowal Ocena: 5

Laurka fanów dla zmarłego rapera, którą ogląda się bez większych zastrzeżeń (może poza kilkoma scenami tak niewiarygodnych kradzieży, że przypominają raczej urywki z gier komputerowych z początku XXI wieku), ale także bez refleksji i emocji. Do poziomu artystycznego oraz aktorskiego "Jesteś Bogiem" nie jest nawet blisko, a naiwne hasło na koniec seansu o braku zainteresowaniu mediów ulicznym rapem spotkało się ze śmiechem na sali.

5.2

Średnia 6.2 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 6.1

7
Marta Apanowicz Ocena: 7

Powolny, snujący się melodramat z doskonałą Jandą w roli głównej. Film o relacjach matka-córka, żona-mąż, uchodźcy-społeczeństwo, ale nie tylko. Wielopłaszczyznowy obraz obecnego świata, który warto obejrzeć.

5
Alicja Olkowska Ocena: 5

Kapitalne kobiece role, piękne włoskie widoki oraz wciąż aktualny temat (polityka migracyjna). Pewnie dla niektórych będzie zbyt "przeciągnięty" i nudny, zbyt intelektualny, ale ja doceniam warsztat i klimat. Wymowne krótkie brawa po pokazie premierowym.

5
Łukasz Rudziński Ocena: 5

Długie, momentami nieznośnie długie kadry, włoskie plenery i kwestia uchodźców w tle - z tych składników Jacek Borcuch składa "Słodki koniec dnia". Do tego dodaje solidne aktorskie rzemiosło i nic ponadto. Film dla wielbicieli kina w stylu Sorrentino i Zanussiego, bardziej tego drugiego niż pierwszego.

7
Tomasz Zacharczuk Ocena: 7

Film z niesamowitym klimatem, który można chłonąć wszystkimi zmysłami. Subtelne, nieco przygaszone zdjęcia Toskanii stanowią znakomitą ilustrację do aktorskich popisów Krystyny Jandy i Kasi Smutniak. Obie panie grają fantastycznie. Świetny scenariusz opatrzony kilkoma naprawdę zapadającymi w pamięć scenami i dialogami. Mądry, ideologiczny, ale nie krzykliwy komentarz do sytuacji we współczesnej Europie i zarazem ciekawy dyskurs o oddziaływaniu sztuki i jej granicach.

7
Jarosław Kowal Ocena: 7

Największą wadą "Słodkiego końca dnia" jest brak wiary w to, że widz będzie w stanie w pełni zrozumieć przekaz filmu i momentami tłumaczenie go w zbyt dosadny, niemalże recytowany sposób. Sam przekaz dotyczy natomiast wolności słowa i jego granic, konsekwencji popularności wyrwanego z kontekstu cytatu, a także rozważań nad tym, czy człowiek i jego poglądy są jednym i tym samym. W połączeniu z pięknymi plenerami oraz świetną grą Krystyny Jandy to w pełni satysfakcjonująca rekompensata.

6.2
Solid Gold

Nie wszystko złoto, co się świeci. Recenzja filmu "Solid Gold" (recenzja)

Kaja Miller jest młodą, uczciwą policjantką. W czasie jednej z nieudolnie przeprowadzonych akcji zostaje porwana i zgwałcona. Uciekając, zabija swoich oprawców, a w raporcie zataja okoliczności zajścia i odchodzi z pracy. Osiem lat później do Gdyni ściąga ją jej były szef, Nowicki, wysoki oficer CBŚ, który stoi na czele zespołu prowadzącego dochodzenie w sprawie biznesowo-politycznych powiązań na Pomorzu. Grupa ma za zadanie rozpracowanie przestępców zajmujących się budowaniem piramidy finansowej o ogromnym zasięgu. Tropy prowadzą do Kaweckiego – nieuczciwego biznesmena wykorzystującego polityczne znajomości do ochrony własnych interesów. Śledztwo zatacza coraz szersze kręgi i obnaża powiązania świata biznesu, służb i przestępczości zorganizowanej. więcej »

Średnia 3.8 (4 recenzje)

Ocena czytelników: 5.2

4
Marta Apanowicz Ocena: 4

Ten film przyciąga zamieszaniem wokół siebie niż samą treścią. Mało dynamiczna akcja, przegadany. Nie da się jednak ukryć, że bez tych kilku tekstów, o które prawdopodobnie wybuchła afera, film byłby zupełnie nijaki. Duży plus za obsadę aktorską. W tle występują Sopot i Gdynia, w nudniejszych momentach, widz może bawić się w odgadywanie, gdzie film był nagrywany. Miał być skandal, wyszła burza w szklance wody.

4
Alicja Olkowska Ocena: 4

Nie zgodzę się, że film wygląda jakby był po kilku montażach, jest dość spójny, ale nie rozumiem, czemu tak bardzo, wręcz na siłę, próbuje się zrobić z Trójmiasta zagłębie zła. Ogląda się jak „Ekstradycję”, którą kocham, ale w tym wypadku to nie jest komplement. Myślę, że zamiesznie podczas festiwalu wyjdzie „Super gold” na dobre: jest o nim głośno. A czy słusznie? Wg mnie nie.

3
Łukasz Rudziński Ocena: 3

Niestety reżyser filmu, Jacek Bromski, postanowił wejść w buty Patryka Vegi, tworząc kino akcji według sprawdzonego w "Pitbulu" klucza. Tyle, że wulgarne, prymitywnie napisane dialogi, drogie samochody na trójmiejskich blachach i porządnie grająca Marta Nieradkiewicz i Andrzej Seweryn to zdecydowanie za mało. Materiał na przecięty telewizyjny serial kryminalny, a nie na film - nie angażuje, nie wciąga, z każdą minutą rozczarowuje bardziej.

4
Tomasz Zacharczuk Ocena: 4

Wiele hałasu o nic. Zamieszanie wokół produkcji dostarczyło więcej emocji niż sam film. Porozrzucane wątki, którym brakuje spójności, brak dynamiki, powierzchowne potraktowanie słynnej afery, po prostu nuda. To tylko niektóre wady "Solid Gold". Widać, że film przeszedł niejeden montaż. I nieważne na czyje zlecenie. Ten film nie wywoła żadnych kontrowersji ani dyskusji. Zamęczy za to zbyt długim metrażem. Plusy za trójmiejskie kadry i Janusza Gajosa. Pozycja do szybkiego zapomnienia.

- 3.8

Średnia 5.8 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 7.2

5
Marta Apanowicz Ocena: 5

Świetny pomysł na scenariusz, zdecydowanie sama realizacja słabsza. Męcząca chwilami przesadna gra aktorska wybija z rytmu, a przyklejone na siłę zakończenie niszczy opowiedzianą historię.

6
Alicja Olkowska Ocena: 6

Ciekawy film, dość minimalistyczny w formie, bez zbędnych dodatków, „nieprzegadany”. Ciężki. Przypomina, że często jedna chwila może zaważyć na całym życiu, że są sytuacje, od których nie ma ucieczki. Warto obejrzeć, chociaż to kino nie dla wszystkich.

4
Łukasz Rudziński Ocena: 4

Kolejna odsłona Polski B, a nawet C, zbudowana z samych klisz i stereotypów. Jest wielki dramat (ten wątek poprowadzony jest bardzo dobrze), jest polska wieś, cwany synalek jakiejś szychy z rządu i próba samosądu. Wszystko to jednak całkowicie niewiarygodne, źle sfilmowane, wtórne i okraszone potwornie naiwnym scenariuszem oraz "jazdą" po nieudolnej policji.

5
Tomasz Zacharczuk Ocena: 5

Intrygujący pomysł wyjściowy całkowicie zdominował cały film, przez co historia w pewnym momencie zaczyna męczyć, irytować i przygniata ciężarem emocjonalnym. Film zaczyna przypominać chwilami scenkę rodzajową lub odcinek jednego z telewizyjnych paradokumentów. A tego złudzenia nie jest w stanie uratować nawet całkiem niezły finał. Duży plus dla mało znanych aktorów, którzy momentami dźwigają film na własnych barkach.

9
Jarosław Kowal Ocena: 9

Od strony warsztatowej jeden z najlepiej zrealizowanych polskich filmów tego stulecia. Akcja przeważnie rozgrywa się na kilku planach jednocześnie, każdy statysta ma określone zadanie, operator nie boi się długich ujęć, a całość umieszczono niemal wyłącznie na kilku metrach ulicy. Skromny, ale dokładnie przemyślany film, w którym wreszcie ktoś wiarygodnie pokazał konflikt wielu oblicz Polski.

5.8

Średnia 8.4 (5 recenzji)

Ocena czytelników: 7.5

10
Marta Apanowicz Ocena: 10

W tym filmie wszystko jest spójne, dopięte na ostatni guzik. Tak powinno się tworzyć filmy sensacyjne. Ciekawa historia szpiegowska osadzona w latach 60. ubiegłego wieku w Warszawie, piękne zdjęcia, aktorski majstersztyk. Świetny Pullman, doskonały Więckiewicz. Zdecydowanie warto obejrzeć.

8
Alicja Olkowska Ocena: 8

Bardzo nietypowy film jeśli chodzi o polskie kino. Mimo że opowiada pełną emocji historię, jest lekkostrawny, ogląda się go świetnie. Owszem, tego typu produkcje znamy na pamięć, że ten, kto miał być tym dobrym, na koniec okazuje się złym, ale nadal ciężko oderwać oczy od ekranu. Czy wyszłam z kina bogatsza? Nie. Po prostu dobrze się bawiłam. Fajnie, że Polacy potrafią też takie filmy kręcić.

8
Łukasz Rudziński Ocena: 8

"Ukryta gra" trzyma w napięciu od początku do końca. To rasowy film szpiegowski, rozgrywający się w plenerach dobrze sfilmowanej Warszawy. Dobre aktorstwo (szczególnie Bill Pullman i Robert Więckiewicz) i zgrabna reżyseria dają drugi w tegorocznym konkursie po "Obywatelu Jonesie" film zrealizowany z hollywoodzkim rozmachem.

8
Tomasz Zacharczuk Ocena: 8

Zdecydowanie najbardziej komercyjny film w tegorocznej stawce, który obok "Ikara" ma chyba największą szansę zapełnić kinowe sale po festiwalu. Rozrywka z wyraźnym hollywoodzkim sznytem, której nie powstydziliby się twórcy zza oceanu. Wartka akcja, wciągająca historia, wyrazisty Bill Pullman, który i tak pozostaje nieco w cieniu świetnego na drugim planie Roberta Więckiewicza. W natłoku ciężkich tematów poruszanych na festiwalu pozwala złapać bezcenny oddech i po prostu cieszyć się seansem.

8
Jarosław Kowal Ocena: 8

Jeżeli dotąd nazywaliście Warszawę "Paryżem północy" wyłącznie z przekąsem, to "Ukryta gra" może zmienić waszą perspektywę. Polska stolica prezentuje się tutaj znakomicie, a w dodatku to właśnie w niej ważą się losy całego globu. Chyba nikt się nie spodziewał, że pełnometrażowy debiut Łukasza Kośmickiego będzie aż tak dobrze zrealizowanym thrillerem szpiegowskim, a Bill Pullman zagrał w nim jedną z najlepszych ról w tym stuleciu.

8.4

Średnia 4.8 (4 recenzje)

Ocena czytelników: 6.4

6
Marta Apanowicz Ocena: 6

Poruszający obraz szukania własnych korzeni, dążenia do realizacji wyznaczonego celu przy jednoczesnej utracie części samego siebie. Trudna tematyka usadzona w realiach zakładu poprawczego, trzyma w napięciu i wstrząsa widzem. Świetnie zagrany (trzon stanowi młoda kadra aktorów, która uniosła film; szczególne gratulacje dla Zofii Domalik, odtwórczyni głównej roli).

- 4
Łukasz Rudziński Ocena: 4

Scenariusz dobry na serial o wykluczonych, którym życie nieustannie rzuca kłody pod nogi. W stu minutowym filmie trudno pomieścić wszystkie wątki oraz losy kilku dziewczyn z poprawczaka, znajdujących się na życiowym zakręcie - niekochanych przez rodziców, odrzuconych, wykorzystywanych przez osoby, które powinny im pomagać. Ten depresyjny film żongluje traumami, epatuje cierpieniem i gdyby ta ponura wizja twórców nie była poparta dobrą grą aktorską, byłaby zupełnie niestrawna.

4
Tomasz Zacharczuk Ocena: 4

Przygnębiający obraz o toksycznych rodzinnych więziach rozczarowuje schematycznością i dość bezrefleksyjnym graniem na emocjach. Zarówno fabuła jak i forma nie wybijają się ponad przeciętność. "Torturowanie" emocjonalne widza niestety zamydla meritum filmu. Brakuje wyczucia, dystansu i pomysłu na sprawny finał. Plus za próbę przedstawienia tematu rzadko poruszanego w polskim kinie.

5
Jarosław Kowal Ocena: 5

To mógł być poruszający film, gdyby nie próbował tak desperacko i na wszelkie sposoby wstrząsnąć widzem. Scenariusz przypomina prosty, rapowany utwór, w którym po kolei wyrzucane są wszystkie męki życia doczesnego, ale nie stoi za tym żadna refleksja. Mniej więcej w połowie cała ta konstrukcja zaczyna się sypać, a na koniec okazuje się, że inwestowanie emocji w ten seans nie przyniosło żadnego zysku.

4.8

Średnia 5.7 (3 recenzje)

Ocena czytelników: 6.4

- - 6
Łukasz Rudziński Ocena: 6

Dramat obyczajowy ujęty w przypowieść o ludzkim losie. Gorzka, smutna historia zdrady, nadziei i jej utraty. Wszystko prowadzone w bardzo dobrym rytmie, z dramaturgią nawet w momencie, gdy bohaterowie siedzą i wyczekują odpowiedzi przez radio. Wszystko to subtelnie, bez histeryzowania, nieznośnej przesady i epatowania cierpieniem "Supernovej".

6
Tomasz Zacharczuk Ocena: 6

Sprawnie poprowadzony filmowy debiut Moniki Jordan-Młodzianowskiej. Opowieść o podstawowych ludzkich instynktach, które nieraz zmuszają do podejmowania fatalnych decyzji. Świetna druga część filmu, znacznie słabsza pierwsza. Nierówno prezentują się również aktorzy, ale to już głównie konsekwencja trochę chaotycznego scenariusza. Kolejna znakomita rola Łukasza Simlata na drugim planie. Pozycja na pewno warta uwagi, ale wydaje się, że można było wycisnąć więcej z samej historii i aktorów.

5
Jarosław Kowal Ocena: 5

Codzienność górników z perspektywy Moniki Jordan-Młodzianowskiej wygląda jak nierealny świat z ponurej baśni i potrafi zafascynować, ale nie potrafi przykuć uwagi na dłużej. Historia rozgrywana w tym świecie jest miałka i banalna, a finał przypomina niezbyt porywające słuchowisko.

5.7

Miejsca

Wydarzenia

Opinie (22) ponad 20 zablokowanych

  • Opinia do filmu

    Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

    Haha czy tylko ja nie znam 90 % ludzi,ktorzy szli po tym kawalku czerwonego materialu ? (2)

    • 98 11

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      Nie, nie tylko Ty. Inni ludzie, którzy nie interesują się polskim filmem, też ich nie znają.

      • 14 4

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      może nie znasz środowiska filmowego

      nic w tym złego, nie przejmuj się

      • 4 1

  • Opinia do filmu

    Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

    Znawcy kina (6)

    OMG, ludzie, czy ktoś z Was widział te filmy? Ja obejrzałam 11 z 19 filmów z konkursu głównego, w tym większość z listy nagrodzonych. Prawie każdy z nich to kawał niezłej, filmowej roboty. Moim faworytem była co prawda inna produkcja, ale Obywatel Jones to świetne kino, nie rozumiem zdziwienia, że akurat ten film dostał nagrodę.

    O gustach się nie dyskutuje, są ludzie którzy chodzą do kina na produkcje Marvela, inni na dzieła Patryka Vegi a jeszcze inni na Almondovara. I mimo, ze prawdopodobnie nie spotkają się oni na wspólnym seansie, to szanuję ich za to, ze chce im się wyjść z domu i celebrować oglądanie filmu (bo wiadomo, że każdy film można obejrzeć leżąc w dresach na kanapie).

    Do zobaczenia w kinie!

    • 52 20

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      Nikt tu z nich nie oglądał tego filmu, tylko Holand ma inne poglądy jak Pisowskie więc trzeba ją

      niszczyć i tu pełno Pisiorowatych hejterów

      • 10 22

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      Jesteś lemingiem?

      • 12 3

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      (1)

      "Almondovara"!?

      • 5 4

      • Opinia do filmu

        Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

        Tak

        Inaczej Migdałovara

        • 8 0

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      A ja widzialam 15 z 19 i wg mnie zaden nie zasluzyl na nagrode glowna.
      Dziekuje, do widzenia.

      • 16 1

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      blondi jak zawsze jestes w błedzie bo ogladam wszystkie te filmy ,a kurat vegi tylko dla tego

      by zobaczyć co kolejnego głupiego wymyślił.

      • 2 0

  • Opinia do filmu

    Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

    Jak tam Pszoniaka pantonima i reszte tych mistrzów wielbicieli Pełowskiej mysli? (2)

    • 47 19

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      Oni przynajmniej potrafią pisać poprawnie w języku polskim.

      • 5 11

    • Opinia do filmu

      Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

      Kurczę gdzie chodzisz do kina?
      Może pójdziemy razem?

      • 0 2

  • Opinia do filmu

    Zobacz film Czerwony dywan FPFF 2019

    Można

    wywalić 140 opini

    • 13 2

  • Faktycznie
    Same gwiazdy...

    • 24 3

  • Najbardziej dostojnie

    na czerwonym dywanie wybladło małżeństwo B. i W. Szczurkowie

    • 16 9

  • Szloda tylko,ze widz przychodzący na festiwal....

    Zmuszony jest do wysłuchania jakie poglądy polityczne ma pani holland znana z antypolskiego nastawienia.

    • 8 6

  • Straszne !

    Stać przy tych barierkach i gapic się na psudo gwiazdy. Ludzie, zajmijcie się swoim życiem, a nie innych...

    • 10 0

  • 3 czy 4 kobiety i dwóch panów ubranych jako tako. Reszta jakby wyskoczyli na chwilę do warzywniaka,wstyd

    • 3 0

  • Jestem burak

    Bo rozpoznałem zaledwie 7 może 9 osób z czego ze trzy znam osobiście. Trzeba rzucić prace i zabrać się za oglądanie seriali chyba.

    • 0 0

1

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Kolacja na 6 rąk

385 zł
degustacja

Dinner in the Sky Trójmiasto

990 zł
degustacja

Najczęściej czytane

Inwestycje Deluxe

Gaja Park

Gaja Park

DORACO Investment

Gdańsk Żabianka, ul. Pomorska Mapa

30 do 175 m2
Powierzchnia
w budowie
Realizacja
Monolit

Monolit

Herzinvest

Straszyn, ul. Marsa Mapa

223 do 268 m2
Powierzchnia
zakończona
Realizacja