Sporty konne to jedne z najbardziej lukratywnych dziedzin na świecie. Jazda wierzchem, rodeo, skoki, woltyżerka. Wszystkie te dyscypliny mogą być bardzo dochodowe i uchodzą za sporty elitarne. Jednak jeszcze większe pieniądze niż wokół dyscyplin konnych krążą w finansowym krwiobiegu hodowli czempionów.
Niektóre konie rodzą się po to, żeby biegać niesamowicie szybko. Inne mają za zadanie przeskakiwać dwumetrowe przeszkody, jeszcze inne - po prostu ładnie wyglądać. W każdym przypadku czempion w swojej dziedzinie jest arcydrogim zakupem. Podczas gdy przeciętna wartość konia gospodarskiego waha się między 3-4 tys. zł,
cena najlepszego w swojej klasie wierzchowca wydaje się nie mieć górnej granicy. Wielu pewnie zastanawia się, co powoduje czasem wręcz absurdalne ceny za - bądź co bądź - zwierzę hodowlane?
Co sprawia, że koń potrafi kosztować tyle, co luksusowy apartament na najwyższym piętrze drapacza chmur? Bo przecież da się też kupić wierzchowca czystej krwi arabskiej lub pełnej krwi angielskiej za 1/10 tej ceny albo jeszcze taniej.
Co zatem jest głównym składnikiem ceny konia? W przypadku ekstremalnie drogich wierzchowców - przede wszystkim geny.
Konie z wyższej półki, kosztujące setki tysięcy lub nawet miliony dolarów, są odpowiednio ujeżdżone, mają swoich dietetyków, trenerów, masażystów i cały sztab innych specjalistów odpowiedzialnych za ich formę. Jednak najdroższym przedsięwzięciem w przypadku hodowli czempionów jest selekcja genów.
- To są olbrzymie pieniądze - mówi Weronika Pepiórka z gdyńskiej Szkoły jazdy Mustang. - Polska słynie z hodowli dobrej klasy wierzchowców czystej krwi arabskiej. Raz do roku niewielka miejscowość na Lubelszczyźnie zamienia się w centrum świata handlu końmi. Do naszego kraju zjeżdżają wtedy najbogatsi tego świata i kupują wierzchowce za milion euro i więcej. Koń za naprawdę duże pieniądze musi mieć tzw. "bukiet arabski", czyli zestaw cech charakterystycznych: szerokie nozdrza, duże oczy, piękną głowę, sylwetkę i przede wszystkim ruchy. Nie bez powodu niektórzy nazywają wierzchowce tej rasy "końmi fruwającymi".
Przyjrzyjmy się rekordzistom - niekoniecznie krwi arabskiej - którzy na pewno biją na głowę wszystkie inne konie pod jednym względem - kwoty, za jaką zostały kupione.
Peleton 5 najdroższych koni otwiera Seattle Dancer, który miał całkiem udane i długie życie. Urodzony w 1984, nabyty za
13,1 mln dolarów, dożył 2007 roku. Trochę mniej udane niż życie były jego osiągnięcia sportowe. Mimo astronomicznej kwoty, jaką na niego wydano i świetnych genów, jakie odziedziczył po swoim ojcu, w toku całej swojej kariery zgarnął dla swojego właściciela jedyne 167 tys. dolarów w nagrodach. Co prawda zarobił jeszcze trochę, jako dawca genów, ale w żadnej mierze nie była to kwota nawet zbliżona do ogromnych
13 milionów dolarów, jakie właściciel na niego wydał.
Kolejny rekordzista mieszka w Katarze, który jest znany z tego, że do szeroko rozumianego osiągania celów używa pieniędzy. I chociaż większość społeczeństwa tego kraju jest raczej uboga, ci, którzy mają pieniądze, mają ich nieskończone sumy. Na przykład Jan Tops, który w 2014 roku kupił konia o nazwie Palloubet d'Halong. Potwierdziła się wtedy stara prawda, że każdy ma swoją cenę. Poprzedni właściciele wierzchowca również. Mimo że urodzone w 2003 r. zwierze podziwiali i kochali, specjalizujący się w skokach koń został sprzedany za
15 mln dolarów. Palloubet d'Halong do dzisiaj bierze udział w zawodach i wyznacza standardy światowego poziomu.
Jeszcze droższy od swoich konkurentów okazał się Green Monkey. I nie, to nie jest pomyłka, tylko imię konia, który kosztował
16 milionów dolarów. Wydawałoby się, że taka cena oraz wymyślne imię zwiastują wybuchową mieszankę i są etykietką maszyny do wygrywania. Nic bardziej mylnego. Urodzony w 2005 roku koń pobiegł w zaledwie 6 wyścigach i zarobił w ten sposób niewiele ponad 10 tysięcy dolarów.
Kolejnym bardzo drogim koniem jest Totilas, który w 2010 roku zdominował zawody z cyklu Equestrian. 10-letni wówczas wierzchowiec wygrał wszystkie liczące się wydarzenia i został pierwszym zdobywcą 90 punktów w rywalizacji. Nie wdając się w zawiłości tej specyficznej dyscypliny, trzeba w tym miejscu powiedzieć, że 90 punktów to niesamowicie imponujący wynik. Niedługo po zawodach do ówczesnych właścicieli Totilas zgłosił się niejaki Paul Schockemohle, który bardzo chciał kupić ich konia. Początkowa odmowa go nie zniechęciła, wręcz przeciwnie. Pan Shockemole wypisał czek, z wyjątkiem rubryki przewidzianej na kwotę i w tej formie podsunął właścicielom pomysł, by sami wpisali liczbę. Takiej pokusie już nie zdołali się oprzeć i
wpisali liczbę 21 oraz sześć następujących po niej zer.
Nie mniej dziwnie od Green Monkey dano na imię urodzonemu w 1997 roku i kupionemu za
4 miliony dolarów w 1998 Fusaichi Pegasusowi. Jako spadkobierca wyśmienitych genów swojego ojca, miał ciężki orzech do zgryzienia. Musiał stanąć na wysokości zadania i wygrywać. W przeciwieństwie do niektórych jego kolegów po fachu, Pegasus dorósł do oczekiwań, jakie w nim pokładano i wygrał jedną z największych imprez w swojej klasie - Kentucky Derby. Nie można mieć pretensji do ówczesnych właścicieli Fusaichiego, że byli prawie w ekstazie, kiedy ich podopieczny kupiony za jedyne 4 miliony dolarów wygrał imprezę tej rangi. Zanim właściciele Pegasusa zdążyli ochłonąć, dostali ofertę, której nie byli w stanie się oprzeć i
sprzedali czempiona za 70 mln dolarów.
Ale jest też inne podejście do koni, mniej merkantylne. - Piękny koń, czystej krwi arabskiej, może kosztować zaledwie kilka tysięcy złotych. Co prawda nie jest to potomek czempionów, ale nic mu nie brakuje. Taki wierzchowiec dzięki odpowiedniemu "zajeżdżeniu" może zyskać na wartości. Ale przede wszystkim, bez względu na cenę i rasę, każdy koń może być cudownym zwierzęciem, przyjacielem i towarzyszem - mówi Marta Ziembicka z Gdyńskiego Adventure Park. Jak się okazuje, jest jeszcze trzecie podejście, łączące dwa poprzednie. W branży mówi się o pewnym wierzchowcu imieniem Frankel. Frankel jest hodowlanym koniem wyścigowym i oprócz dobrych genów, ma też ogromny talent do biegania i naprawdę zamożnego właściciela - saudyjskiego księcia Khalid Abdullę, który po czternastej z rzędu wygranej wierzchowca w prestiżowym wyścigu Champion's Stake, rozgrywanym w Ascott pod Londynem stwierdził, że ogier stanął na wysokości zadania i może już iść na emeryturę. Jednocześnie
wycenił konia na 200 milionów dolarów. Mimo zaledwie czterech wiosen, Frankel trafił do swojej rodzinnej stajni na zasłużoną emeryturę, gdzie jednak nie do końca może odpocząć.
Frankel został nie tylko jednym z młodszych emerytów, ale jednocześnie ogierem rozpłodowym.
Właściciel Frankla jego "fatygę" wycenił na 125 tys. funtów brytyjskich. W pierwszym sezonie nowej roli ogier skutecznie ugościł u siebie 133 klacze. Jak łatwo policzyć,
konto właściciela urosło w ten sposób o ponad 16,5 mln funtów, co przy dzisiejszym kursie równa się ponad 96 mln zł.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
